Ο καταναλωτισμός και το πρόβλημα της οικολογικής συνείδησης
Τον τελευταίο καιρό έχει τεθεί σαν καίριο θέμα η οικολογία στην Ελλάδα. Το πρόβλημα των χωματερών, το θέμα για το άρθρο 24 και την καταστροφή των δασών, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ένα σωρό άλλα προβλήματα τα οποία ενώ εντοπίζονται δεν εντοπίζεται παράλληλα και η ρίζα του κακού.
Είναι αλήθεια ότι η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε ένα τεράστιο μπαράζ περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά, ενώ πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η καταστροφή οφειλόταν κυρίως στις βιομηχανίες, οι οποίες δεν έπαιρναν κανένα μέτρο για την “βιώσιμη” ανάπτυξη. Σήμερα βέβαια, ένα μεγάλο μέρος της καταστροφής καταλογίζεται πλέον και στους απλούς πολίτες, δηλαδή αυτούς που δεν κερδίζουν οικονομικά από την οικολογική καταστροφή αλλά μάλλον υποβαθμίζουν το βιοτικό τους επίπεδο με την καταστροφή.
Ο Μάρξ μιλούσε για νομοτελειακές κρίσεις του καπιταλισμού λόγω των δύο αλλεπάληλων αναγκών των καπιταλιστών, την ανάγκη για όλο και μεγαλύτερη παραγωγή και όλο και μικρότερο κόστος παραγωγής. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και η μεγάλη οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 1929 και κατέληξε στον 2ο Παγκόσμιο. Το κεφάλαιο έμαθε από το πάθημά του και ανακάλυψε αυτό που ονομάζεται «καταναλωτισμός».
Έτσι τελικά η σύγχρονη κοινωνία παράγει ασύστολα άχρηστα προϊόντα και ο καθένας αγοράζει προϊόντα άχρηστα για αυτόν. Μπορεί να μοιάζει υπερβολή η διπλή χρήση του επιθέτου “άχρηστα” αλλά έχει διπλή έννοια. Οι εταιρείες πια παράγουν προϊόντα τα οποία έχουν ημερομήνια λήξης και οι καταναλωτές αγοράζουν προϊόντα για να γεμίζουν το κενό τους και όχι για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Προϊόντα τα οποία δεν χρειάζονται πραγματικά αλλά είναι πλασματικές ανάγκες. Από το πιο μικρό στο πιο μεγάλο … Από την καθημερινότητα που ζούμε για να τρώμε αντί να τρώμε για να ζούμε, με τις αντίστοιχες συνέπειες στην υγεία μας, ως τα αυτοκίνητα που υπάρχουν σε τόση ποσότητα ώστε τελικά τις ώρες αιχμής οι διαδρομές να έχουν την ίδια χρονική διάρκεια με την πεζοπορία.
Οι διάφοροι “οικολόγοι” αντιμετωπίζουν το αποτέλεσμα του προβλήματος λες και δεν είναι πρόβλημα της κοινωνίας μας ενώ κάποιοι άλλοι "οικονομολόγοι" οικολόγοι το αντιμετωπίζουν με καθαρά οικονομικό προφίλ. Στην πρώτη περίπτωση το να προτείνεις να μειώσουμε τους ρύπους μας χωρίς να ζητάς ριζοσπαστικές αλλαγές στο σύστημα είναι σαν τα ευχολόγια για παγκόσμια ειρήνη και το κίνημα των οικολόγων καταλήγει σαν το κίνημα των χίπις… Από την άλλη όταν ακριβαίνεις τα προϊόντα συμπεριλαμβανομένου του κόστους της οικολογικής καταστροφής, δε λύνεις το πρόβλημα αλλά απεναντίας κάνεις προνόμιο των "εχόντων" την οικολογική καταστροφή.
Άρα αν θα προτείνουμε λύση ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ πρέπει να είναι κατά της υπερκατανάλωσης ως άποψη ζωής και αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας και όχι απλώς οικο-φονταμεταλιστικό μέτρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου